Pisząc felietony odnoszę się czasem do wydarzeń które wokół mnie się dzieją. Jedne czekają w kolejce by je opisać, inne ukrywają się by wyskoczyć niespodziewanie i zawładnąć tematem całkowicie zmieniając sens wypowiedzi. Tak też teraz się czuję, kiedy miałam biadolić nad losem legionowskiego wyborcy, niedopieszczonego i opuszczonego w styczniowy wieczór. Siedzimy w domach i zastanawiamy się co z tymi pięknymi obietnicami które tak cudownie roztaczano w czas wyborczy. Gdzież te dworce nowoczesne i balonowe, parkingi piętrowe, baseny pełne radości. Wszystko znikło jak poranny sen. Pierwszy rok po wyborach trzeba zacisnąć pasa. Kasa jaka była została intensywnie wydana. Wstążki zostały przecięte. Teraz nadszedł czas oszczędzania. Jakoś cicho się zrobiło i imprez brak. Widać kulturę odchudzają jako pierwszą. Zostają nam domowe zabawy i karnawałowe szaleństwa w domowych pieleszach w ciepłych kapciach przed telewizorem.
Dzień Babci i Dziadka zwykle poprzedza akcja reklamowa prowadzona przez koncerny cukiernicze oraz apteczny atak jądrowy. Z TV wyglądają czerstwi zadowoleni staruszkowie, którzy ożywają po spożyciu odpowiedniej dawki cudownych pigułek. Taki czas uświadamia mi że kiedy kończymy 50 lat powinien to być najpiękniejszy okres w życiu człowieka. Mamy doświadczenie życiowe, znamy wartość miłości i przyjaźni, wokół nas gromadka wnuków, dzieci i nie trzeba wstawać skoro świt do pracy. Renta przychodzi sama do domu. Nic tylko czas spełniać marzenia na które zawsze była nieodpowiednia pora. I rzeczywiście gdyby nie małe zasoby finansowe, brak zainteresowania najbliższych i problemy ze zdrowiem – ten czas mógłby być najpiękniejszą porą dojrzewania człowieka.

Jakie są zalety bycia babcią i dziadkiem? Doceniają to co najważniejsze. Potrafią zwolnić i czynić czas przyjemniejszym. Dostrzegają u innych potrzeby. Czy jest to naprawienie huśtawki dla wnuka czy skrzydełka wróżki dla wnuczki jest to obojętne. Ich doświadczenie służy innym, gdyby tylko chcieli po nie sięgnąć. Bycie potrzebnym jest ważne bowiem dla każdego. Seniorzy potrafią zagospodarować życie jak nikt inny. Jeśli współczesna babcia i dziadek mają dużo czasu i swoje pasje, często widzimy ich przy komputerze, na nartach, na spacerach, na basenie. Dziwią się dlaczego inni młodsi przypinają im łatkę starości.

Pisząc w konwencji religijnej grzeszymy wobec nich myślą, uczynkiem i zaniedbaniem. Zabiegani zbyt mało poświęcamy czasu na rozmowę z babcią i dziadkiem. Rzadko zdarza nam się zatrzymać się w miejscu i spróbować poznać świat w którym żyją. Próbujemy narzucić im pewne normy postępowania i wtłoczyć w ramki poprawnych staruszków: babcia od pierogów pod wezwaniem dobrej zupy pomidorowej i dziadek od łupania orzechów i porad ogrodniczych. I zostaje jeszcze grzech zaniedbania… Odmawiamy innym swojego czasu i patrzymy bez reakcji jak świat przelewa się przez palce. A potem wzruszamy się przy sentencji: śpieszmy kochać ludzi, tak szybko odchodzą… I zajmujemy ich miejsce w kolejce do Pana Boga…