Zawsze, kiedy zasiadam na komisji lub sesji serockiej burmistrz smutnieje. Naprawdę nie wiem dlaczego. Cieszę się, że mogę słuchać o problemach miasta i podziwiam radnych, którzy pełnią misję społeczną za 15000 rocznie. Według opinii publicznej, kiedy obserwujemy w czasie przedwyborczym kandydatów na radnych, zdają się oni być aktywni, szczerzy i takimi pozostają przez pierwsze pół roku. Potem cicho przytakują władzy. Kiedy zdamy sobie sprawę, że tych kilkunastu ludzi decyduje o życiu całej gminy, to żartobliwy felieton zmienia się nagle w horror ociekający krwią i potem mieszkańców.
Prace nad problemami gminy odbywają się na komisjach, gdzie kilku radnych dyskutuje nad dziurami w drodze, brakiem oświetlenia, czy przekleństwami nadaremnie oczekujących na przystankach autobusowych. Są to spotkania jawne. Jakież było więc moje zdumienie, kiedy po jednej z serockich komisji, kiedy już zakończono oficjalnie posiedzenie, poproszono radnych o pozostanie na sali. Żeby wyjść z sali obrad pakowałam się długo, bo i laptopa trzeba schować do teczki, i lampę zdemontować z aparatu, i notes włożyć do odpowiedniej przegródki, i długopis umiejętnie zamknąć… Z sali wyszła pani protokolantka, a radni niecierpliwie w ciężkiej i milczącej atmosferze, wyczekiwali bym w końcu sobie poszła. Przyznam, że wzbudziło to moje zainteresowanie, czego dowodem było moje pytanie zadane na następnej komisji: – Co było tematem zebrania? Na co dostałam wyczerpującą odpowiedź: – A co Pani jest taka ciekawa?
Gdybym była złośliwa mogłabym zażądać protokołu z zebrania po komisji, które ani nie miało statusu tajnego, ani towarzyskiego i radni mogliby znaleźć się w prawdziwym kłopocie. Z wieści gminnych wynika, że radni wstydzili się rozmawiać przy mediach o wycieczce, na którą się wybierają. Omawianie programu wycieczki (czytaj szkolenia) miało być na tyle intymne, że trzeba było wyprosić dziennikarza i protokolanta. W zasadzie gdyby dociekać powodów takiej przesadnej ostrożności, należałoby się zastanowić jaka tematyka szkoleń wchodzi w rachubę i kto pokrywa koszty tejże edukacji. Może chodzi o instrukcje postępowania na forach internetowych czy poradnik savoir-vivre wobec burmistrza. Smaczkiem typowo serockim jest również to, że niektórzy radni nie są zapraszani na takowe bachanalia edukacyjne. Ci, którzy są zbyt kłopotliwi, nie są pożądani w tym towarzystwie. Jeśli więc było to prywatne umawianie się na wódkę, należałoby zapytać czy do sekretariatu wpłynęła prośba o wynajęcie sali na prywatne cele i jakie koszty ponieśli wynajmujący. Jeśli zaś sprawa dotyczyła prac radnych, należałoby zapytać, co było powodem takiego nietypowego postępowania. Tak czy siak, gdzieś kłóci mi się to z wizją radnego, któremu mieszkańcy udzielili kredytu zaufania, by reprezentował interesy całej społeczności lokalnej. Przypomina to raczej kółko przedszkolne, w którym tylko niektórych z radnych można by wziąć za kadrę pedagogiczną.
Z rzeczywistością jest tak, że każdy postrzega ją inaczej. Matka z wózkiem widzi brak podjazdu, ojciec zarabiający na życie klnie na brak autobusów, społecznika denerwuje brak odpowiedzi na petycję. Dziennikarzy nie interesuje czy radni umawiają się na wycieczkę zwaną oficjalnie szkoleniem. Dziennikarzy interesuje, dlaczego radni obradują za zamkniętymi drzwiami, bo to jest patologia i cenzura. W razie sprostowań i żali informuję, że powyższy felieton jest moim bardzo subiektywnym sposobem postrzegania rzeczywistości. Kolejne anonimowe listy z urzędu, które pokazują, w jaki sposób mam tłumaczyć czytelnikom rzeczywistość są zbędne, aczkolwiek są zawsze mile wyczekiwane. Warto pamiętać jednak, że z mieszkańcami się nie walczy. Im się służy.
Iwona Wymazał