Dawno, dawno temu prowadziłam gromady zuchowe na terenie Mokotowa. Czasy piękne, choć bardzo odległe, czasami miło je powspominać. Teraz jestem mamą trzech córek.

Dwie starsze w epizodyczny sposób otarły się o harcerstwo, ale nie załapały bakcyla. Może nie trafiły na właściwych ludzi?

Możliwe też, że to mnie bardzo zależało na ich byciu w harcerstwie. Najmłodsza córa, Michalina sześć lat temu została zaproszona przez koleżankę (Kalinę) na zbiórkę. Wróciła bardzo zadowolona i tak to się zaczęło.
Z każdym dniem obserwowałam, jak moje dziecko zaczyna dorośleć i to w bardzo fajny sposób. Gdy kontaktowałam się z rodzicami rówieśników Michaliny (np. podczas zebrań w gimnazjum) i słuchałam, z jakimi problemami borykają się – imprezy, papierosy, alkohol, wyzywające stroje, brak jakichkolwiek zainteresowań -składałam ręce do Boga w podziękowaniu, że moje dziecko wybrało inną drogę.
Krąg przyjaciół Miśki zaczęli tworzyć ludzie przesyceni ideałami harcerskimi. Młodzież ta potrafi doceniać piękno przyrody, podziwiać majestat gór i spokój jezior. Potrafi odpoczywać niekoniecznie w kurortach z drogimi i głośnymi dyskotekami, ale w blasku ogniska, przy dźwiękach gitary i wspólnym śpiewie. Łączy ich czysta, prawdziwa przyjaźń, o której przypomina każdorazowo „Bratnie Słowo”.
Potrafią rozpalić ognisko przy użyciu krzesiwa, zbudować szałas z gałęzi, upiec rybę na kamieniu. Ci młodzi ludzie potrafią rozsmakować się w smaku herbaty pitej z blaszanego kubka po długiej i męczącej trasie. Są otwarci na potrzeby świata i drugiego człowieka. Masowo uczestniczą we wszystkich akcjach pomocowych. Wielu z harcerzy stawało na wałach kiedy rejon był zagrożony powodzią, zawsze uczestniczą w akcjach charytatywnych, stają w równych szeregach podczas obchodów rocznic wielkich świąt narodowych. Trudny okres dojrzewania staje się dla harcerzy czasem rozwoju nie tylko fizycznego, ale i duchowego.
Niedawno Miśka otworzyła próbę na stopień przewodnika. Muszę przyznać, że jestem dumna z zadań, jakie sobie wytyczyła. Cała rodzina gorąco jej kibicuje i trzyma kciuki.
Model wychowawczy, który proponuje nam harcerstwo jest znakomitym rozwiązaniem w dzisiejszych czasach, w których młodzież jest pozbawiona ideałów, wzorców do naśladowania w świecie, w którym na pytanie „co jest ważne: mieć czy być?” większość młodych ludzi opowiada się po stronie – mieć.
Zwracam się z gorącym apelem do wszystkich rodziców, jeżeli macie wątpliwości, czy warto zachęcać dzieci do harcerstwa, naprawdę WARTO.
Jestem bardzo wzruszona, bo wczoraj odprowadziłam moją małą wnusię Hanię (w grudniu skończy 6 lat) na wyjazd na jej pierwszą kolonię zuchową. Mam nadzieję, że załapie bakcyla tak jak załapała Miśka.
Zawodowo jestem nauczycielem wychowania przedszkolnego. W 2010 roku napisałam innowację metodyczną „Elementy metodyki zuchowej w zabawach przedszkolnych”. Jej głównym celem jest zachęcenie dzieci z młodszych grup przedszkolnych do wstępowania do gromad zuchowych. Po czterech latach realizacji innowacji muszę przyznać, że wielu moich wychowanków zasiliło gromady zuchowe. Zachęcam do tego dzieci, zachęcam rodziców.

Elżbieta Foszner