Na Mazurach byłam wiele razy. Zamarzyłam o Bałtyku. Porozmawiałam z opiekunką mojej próby na kolejny stopień — HR i miałam dodatkową motywację do rejsu. Nie było odwrotu. Poszłam do pracy i trzymiesięczną wypłatę wydałam niemal w jeden dzień – warto było.

Postanowiłam uczestniczyć w projekcie „Zobaczyć morze” realizowanego na pokładzie statku „Zawisza Czarny”. Dlaczego? Bo fajnie jest spełnić czyjeś marzenie, a jak można spełnić przy okazji swoje, jest jeszcze lepiej. Program ten ma na celu integrację żeglarzy widzących z tymi, którzy nie widzą lub niedowidzą.

Co robią niewidomi na morzu

Pewnie zdziwicie się, co robią niewidomi na morzu? Odpowiedź jest prosta – żeglują, w pełnym tego słowa znaczeniu. Stawiają żagle, myją pokład, gotują, sprzątają, śpiewają, wchodzą na maszt i na bukszpryt i na dodatek świetnie sterują, niektórzy o niebo lepiej ode mnie. W sterowaniu pomaga im mówiący GPS, ale to jedyna część statku, która jest dostosowana do niewidomych. Na co dzień wszyscy musieliśmy walczyć ze stromymi schodami i wysokimi progami. Podczas rejsu mieliśmy możliwość odwiedzenia trzech portów: Karlskorony (Szwecja), Kopenhagi (Dania) oraz Lubeki (Niemcy). Rejs rozpoczynał się w Gdyni i trwał 11 dni. Gdyby ktoś chciał się wybrać na morze, polecam stronę www.cwm.zhp.pl.

Po raz pierwszy na pokładzie stanęłam mając 3 lata, przez 9 lat podziwiałam z okna swojego pokoju piękne żaglówki przemierzające Zalew Zegrzyński. Potem nie wiedzieć czemu, odechciało mi się żeglugi. Po morskim rejscie pragnienie żeglowania wróciło ze zdwojoną siłą. Zalew okazał się dla mnie za mały

pwd. Paulina Prokop