Demokracja ma różne oblicza. Najciekawsza jest demokracja lokalna. Zaczyna się, gdy mieszkańcy idą na wybory.

Każdy ma dobre samopoczucie, że dopełnił obywatelskiego obowiązku, wziął odpowiedzialność za swoją małą ojczyznę i wybrał najlepiej. I w zasadzie tutaj ta demokracja się kończy. Potem to już jest „władza”. W samorządzie dzieje się tak, jak na to pozwoli wybrany miłościwie panujący wójt/burmistrz/prezydent. Szczególnie jeśli ma poparcie władzy uchwałodawczej.

Inicjatywa lokalna

I na nic tu hasła o równości. Na nic zapisy o konsultacjach społecznych i debatach. Można mieć rację, podeprzeć ją merytorycznie, jeśli pomysł nie wpisuje się w „plan czteroletni”, a co gorsza generalnie nie jest „z inicjatywy”, to biada mu. Prace nad różnego rodzaju statutami, programami, budżetami i innymi dokumentami są w zasadzie podrzucane do przyklepania, a nie do dyskusji.

Alergia na wiedzę (czyjąś)

Najgorzej już jest jak ktoś zaczyna się interesować i znajduje innych, którzy też chcą wiedzieć i rozumieć więcej. No i przychodzi do „urzędu” żeby taki pomysł wsparli. Na przykład przy pomocy organizacji pozarządowych. Składa konkretne propozycje i w dyskusji słyszy od jednego z urzędników ( którego nota bene wykształcenie wtajemniczeni określają jako niedostateczne), że demokracji można było uczyć się przez dwadzieścia lat i jak ktoś tego nie zrobił, to jego problem. Tylko urzędnik nie bierze pod uwagę, że wielu z tych, którzy teraz chcą zmieniać życie lokalnych społeczności, w czasie kiedy reforma samorządowa zmieniała lokalną rzeczywistość, chodziło do szkoły podstawowej. Zresztą uczyć się trzeba przez całe życie, bo ono zmienia się szybciej niż byśmy zapewne chcieli.

Problem w tym, że wielu sprawujących władzę myśli, że wie i umie wszystko najlepiej i nie potrzebuje niczyjej współpracy. Niestety wiedza z początków samorządności może już dziś nie wystarczyć, a życie i mieszkańcy szybko to zweryfikują.